Make a wish

Πριν λίγο μπήκα σπίτι. Είχα πάει σινεμά, στο "New York, I love you". Δε ξετρελάθηκα, αλλά εντάξει. Μέσα στην ταινία λοιπόν, ειπώθηκε η ατάκα "make a wish". Συνηθισμένη, πάρα πολύ συνηθισμένη θα έλεγα. Αλλά δεν ξέρω γιατί μου κόλλησε.
Τις προάλλες κιόλας, με είχαν ρωτήσει τι εύχομαι για το 2010. Wish κι αυτή λοιπόν. Και ζήτησα τα συνηθισμένα και tres banal που λένε όλοι. Αυτά ήθελα όμως. Κι αυτά θέλω. Θέλω και πολλά ακόμη βέβαια, αλλά δεν είναι πρώτα στη λίστα μου I guess.
Τελοσπάντων, εκεί που ήθελα να καταλήξω... Διάβαζα τα tweets της Σωτηροπούλου. Και σε ένα από αυτά έλεγε: "παρακαλούνται οι losers να αποχωρήσουν απο τη ζωή μου. Ευχαριστώ".
Άγιε μου Βασίλη, κι εγώ το θέλω αυτό. Πάρτους από το χεράκι και πήγαινε τους σε ένα μέρος μόνους τους να μιζεριάσουν, ειλικρινά δηλαδή. Please, please, please, please.

Ευχαριστώ.

13.

Σήμερα, εσύ 43. Η μικρή 14 κι ο μικρός 15. Κι εγώ σχεδόν 25. Τελικά ο χρόνος δε σε κάνει να ξεχνάς, γιατί η μέρα που έφυγες είναι χαραγμένη στο μυαλό μου πιο ξεκάθαρη από ποτέ.
Όσα κι αν είναι τα λευκά τριαντάφυλλα που σου αφήνω κάθε φορά, ποτέ δεν πρόκειται να ξεμαυρίσει η καρδιά μου.
Να'σαι καλά ρε...

Everyone is somebody else's weirdo.

Το σκέφτομαι καιρό αυτό. Πολύ καιρό. Ποιό? Αυτό το post. Extra info λοιπόν σήμερα.

*Μ'αρέσει να βλέπω τον αέρα να παρασέρνει φύλλα και να τα πάει από τη μια άκρη της πόλης, μέχρι κι εγώ δεν ξέρω που. Ταξιδεύουν με τον καλύτερο τρόπο (και τζάμπα!!!).
*Να βλέπω τα φώτα στην εθνική οδό όταν ανάβουν κι είναι κόκκινα. πόσο όμορφο χρώμα. σαν ηλιοβασίλεμα. κι όταν δεν οδηγώ. κάθομαι και χαζεύω τις διακεκομμένες λευκές λωρίδες, που εξαφανίζονται με ταχύτητα από δίπλα μου. τέλειο?
*Μ'αρέσουν πολύ αυτές οι μπάλες που έχουν ένα θέμα μέσα και περιτριγυρίζονται άλλοτε από χρυσόσκονη, κι άλλοτε από "δήθεν" χιόνι. Δεν έχω ούτε μια.
*Τα ρολόγια όλων των ειδών. τσέπης, τοίχου, χεριού. τα λατρεύω. σιχαίνομαι τον ήχο τους όμως. tik tak.
*Το τι χαρά κάνω όταν πετυχαίνω την ώρα με τα ψηφία της ακριβώς τα ίδια, δε λέγεται!!! 00:00 - 11:11 - 22:22 - 3:33 - 4:44 - 5:55.
*Έχω πολύ καλή μνήμη. Θυμάμαι αριθμούς τηλεφώνων, γενέθλια, πινακίδες αυτοκινήτων. Μη μου πεις ανέκδοτο όμως. Σε 5 λεπτά, το'χω ξεχάσει και την επόμενη φορά θα γελάσω με την ίδια ευχαρίστηση.
*Ντισκομπάλες. τρελή ανακάλυψη. ένα δωμάτιο άδειο με μια ντισκομπάλα μόνο. υπέροχο?
*Έχω πλύνει πιάτα σχεδόν σε όλα τα σπίτια που έχω πάει. Αλήθεια!
*Αυτή η μαλακία που δείχνει τον αριθμό του καναλιού στην τηλεόραση, συνήθως πάνω αριστερά (όπως κοιτάω εγώ :P). ακόμα κι αν δεν παρακολουθώ εκείνη τη στιγμή και μόνο η σκέψη ότι φαίνεται αυτό, με τρελαίνει. βγάλτε το!!!!
*Ύπνος: εκτός του ότι ξυπνάω πανεύκολα, δεν μπορώ το φως. μάλλον στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν βρυκόλακας. δεν μπορώ ΟΥΤΕ ΜΙΑ αχτίδα ήλιου μέσα στο δωμάτιο.
*Msn: ναι, μιλάμε. αφού διαβάσω αυτό που λες, το κλείνω συνήθως το παράθυρο. δεν μπορώ ρε παιδί μου να το βλέπω στην οθόνη μου. θέλω να'ναι καθαρή. μπαααααααααα... Mozilla: εκκαθάριση προσωπικών δεδομένων 1-2 φορές την εβδομάδα. χωρίς λόγο. δουλειά να γίνεται. επιφάνεια εργασίας: ανάλογα το wallpaper, πάντα βρίσκω ένα κομμάτι του που μου αρέσει να το βάζω σε πλαίσιο με το ποντίκι μου. Wtf!
*Ευχές: το παραδέχομαι. μ'αρέσει να μου λένε ευχές. οποιαδήποτε κι αν είναι (εκτός από το "στα δικά σου"). "μεγειά", "χρόνια πολλά". τι ωραία...
*Cinema: έχω κρατημένα όλα τα εισιτήρια από το σινεμά από τότε που άνοιξαν τα ster. ΟΛΑ! και προτιμώ αυτά με τους ζυγούς αριθμούς. πόσο weirdo!!!
*Όταν ξυπνάω από άσχημα όνειρα, ο μόνος τρόπος να με κάνει να ξανακοιμηθώ είναι να σκεφτώ πως βρίσκομαι σε ένα κατάλευκο δωμάτιο, χωρίς τίποτα. απλά λευκό παντού. πως ήταν η σκηνή στο matrix, με τον Neo και την Trinity? ε κάπως έτσι. με ηρεμεί ΤΟΣΟ πολύ.
*Πίνω καφέ. μου αλλάζουν το νερό. ε! ναι. θέλω να το βάλω στο ίδιο σημείο που είχε αφήσει σημάδι το προηγούμενο ποτήρι.
*Ουρανός: μα δεν είναι υπέροχα τα σχήματα που κάνουν τα πουλιά όταν πετάνε όλα μαζί?
*Είδα πυγολαμπίδα για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι. όταν είδα μια να πεθαίνει και να αργοσβήνει, με έπιασε η καρδιά μου. τι κρίμα. σαν αν βλέπεις καρδιογράφημα να μετατρέπεται σε ευθεία γραμμή.
*Τις τσίχλες δεν τις μασάω παραπάνω από ένα τέταρτο-20 λεπτά. πάντα έχω στη τσάντα μου όμως. πεταμένα λεφτά.
*Το να βλέπεις κάποιον να θέλει να κάνει εμετό, λογικό να σου προκαλέσει την ίδια αντίδραση. εγώ που βλέπω κάποιον να κλαίει και θέλω να κλάψω? Η' όταν πάει να βάλει το φακό επαφής. Πωπω δάκρυ που με πιάνειιιιιιιιιιιιι!
*Βρέχει. έχεις το αυτοκίνητο έξω. και μόλις ανάβεις τη μηχανή, βάζεις σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες και μαζεύουν όλο το νερό. ηδονή!!! μιλάω μόνο για την πρώτη φορά. μετά εκνευρίζομαι.
*Πραγματικά αναρωτιέμαι κάθε φορά που βλέπω μια ταινία και έχει ένα απόσπασμα σε κινέζικα or so. η μετάφραση από κάτω ανταποκρίνεται σε αυτά που λένε, ή απλά μας κοροιδεύουν? Χαχαχαχ!
*Αν περιμένω κόσμο σπίτι μου, πάντα θα έχω μια λιχουδιά για καθέναν από τους καλεσμένους μου. ακόμα κι αν δεν μου αρέσει η συγκεκριμένη. πάντα όμως?
*Φοβάμαι τις βελόνες. Πολύ. Το πως έχω πλέον 2 tattoo, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.

Τελικά ήταν πολλές οι άχρηστες πληροφορίες. Για όσους θέλετε να με κάνετε ακόμα παρέα, ξέρετε που θα βρείτε!
Merry Christmas to all, weirdos!!!!

P.S. Θωμά, θα με κάνεις παρέα?
P.S. 2 John, αν ξεχάσεις ποτέ την πινακίδα του αυτοκινήτου σου, πάρε με τηλέφωνο. :P
P.S. 3 George, αν καθόμασταν λίγο περισσότερο σπίτι σου, θα τα είχα πλύνει τα πιάτα.
P.S. 4 Σπύρο, πάτα το tv ΤΩΡΑ.

9

Cookie Christmas

Μ'αρέσουν ΠΑΡΑ πολύ τα Χριστούγεννα. Αν εξαιρέσεις ένα περιστατικό που συνέβη πριν 13 χρόνια και μου χάλασε αυτή την full χαρωπή διάθεση, εξακολουθούν να μου αρέσουν. 19 Δεκέμβρη ήταν, 19:45 το απόγευμα. Μόλις μου είχαν πάρει δώρο το στερεοφωνικό που ακόμα και σήμερα στέκεται στο σαλόνι μου σχεδόν αχρησιμοποίητο. Και χτύπησε το τηλέφωνο. Και άκουσα την πιο τρομοκρατημένη φωνή της ζωής μου. Και όλα μετά κύλησαν τόσο "μυστικά" και τόσο επώδυνα. Κι ακόμα έτσι είναι. Κάθε χρόνο, ίδια μέρα. Κι έτσι θα'ναι για πάντα.
Πως συμβαίνει μερικές φορές, ε; Να θυμάσαι κάποιες μέρες της ζωής σου τόσο ξεκάθαρα, με την παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι θυμάμαι κι εγώ εκείνη. Θυμάμαι μέχρι και τι φορούσα. Θυμάμαι ότι είχε πολύ κρύο. Θυμάμαι ότι βγάζαμε το hi-fi από το κουτί και ακούστηκε το τηλέφωνο. Κι έτρεξα γρήγορα να το προλάβω. Μέχρι και τον ήχο που κάνουν οι ξυπόλυτες πατούσες στο πάτωμα θυμάμαι. Γρήγορες, δυνατές, χαρούμενες. Κι ύστερα αυτό το ΜΙΝΙ λαχάνιασμα όταν απαντάς και λες... "ναι;;;". Όλα τα θυμάμαι.
Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το post, είχα άλλη διάθεση. Τι σκατά; Μέσα σε 1 δευτερόλεπτο άλλαξε. Ήθελα να σας πω ότι στόλισα το σπίτι. Πήρα καινούργιο δέντρο, που μοιάζει αληθινό, και το γέμισα με homemade cookies. Ναι, ναι. Εγώ τα έφτιαξα. Μου βγήκε η πίστη, αλλά τα έφτιαξα. Τελικά εξελίσσομαι σε πολύ καλή νοικοκυρά. Χο χο χο!
Τι ωραίο πράγμα να νιώθεις ότι δημιουργείς, ε; Με οποιοδήποτε τρόπο κι αν είναι αυτό. Ακόμα κι όταν απλά πλάθεις κουλουράκια, με τα δυό χεράκια. Η φωτογραφία είναι από το δέντρο. Όταν θα'ρθει του Αι Γιαννιού, έλατε σπίτι να το ξεστολίσουμε-φάμε. Ωραία θα'ναι.
Τελοσπάντων... Αυτό ήθελα να πω στο περίπου, εξού και το post.
Να περάσετε όμορφες γιορτές. Πανέμορφες. Να σας κάνουν πολλά δώρα. Και να κάνετε κι εσείς πολλά. Άλλωστε η κίνηση είναι αυτή που μετράει, έτσι δεν λένε;

L.O.V.E.
9