BJ-esus Christ!

20 Ιουλίου 2011, doors open at 18:30.

Δε ξέρω πόσο καιρό το περίμενα αυτό, μάλλον πολλά χρόνια. Αν σκεφτείς ότι είχα κοιτάξει για να δω τους Bon Jovi στο εξωτερικό, πάει να πει ότι κάτι παίζει.
Είμαι 25 (για 2 μήνες ακόμα. FUCK!!!). Από τότε που γεννήθηκα, θυμάμαι να παίζουν στο σπίτι Bon Jovi. Ο αδερφός μου ήταν πορωμένος και συνεχίζει να είναι. Μέχρι και τετράδιο Bon Jovi είχε (με εξώφυλλο κάπως σαν blue-jean), και ναι, ακόμα και τώρα που είναι 31, παντρεμένος-με ένα παιδί-, το έχει ακόμα!!!
Συνειδητοποίησα γιατί είμαι τόσο ενθουσιασμένη. Οι συγκεκριμένοι με συνδέουν με τον αδερφό μου. Έχω άπειρες αναμνήσεις από τα παλιά και ειλικρινά όταν ακούω Bon Jovi, σκέφτομαι μόνο αυτόν. ΜΟΝΟ όμως. Πόσες ώρες να έχει περάσει στο πιάνο αυτό το παιδί, πόσες ώρες στο κασετόφωνο, πόσες ώρες τραγούδι.... Με μπούκλα το μαλλί και τις καουμπόϊκες μπότες.... Πςςς! Πόσα χρόνια πίσω. Τι ωραίες αναμνήσεις.
Του χρόνου aka 2011, και φτύνω τρεις φορές τον κόρφο μου και ξου-ξου-ξου στα "κακά" μάτια, θα τους δούμε μαζί, Live. Πρώτη φορά στην Ελλάδα, Live Bon Jovi και εγώ μαζί με τον αδερφό μου. Και τη νύφη μου.

20 Ιουλίου 2011 είμαι πιασμένη, σας το λέω από τώρα. Δε πα να παντρεύεστε, να γεννάτε, να βαφτίζεστε, δε ξέρω κι εγώ τι άλλο, εγώ είμαι πιασμένη.

We've got to hold on, to what we've got,
It doesn't make a difference, if we make it or not._