Hurts

Έχω περίπου μια εβδομάδα που το άκουσα αυτό. Από τότε το ακούω κάθε μέρα.
Είναι οι στίχοι, είναι η μουσική, είναι η απλότητα του video clip, είναι το όνομα του συγκροτήματος, είναι που μου θυμίζει Depeche, δε ξέρω τι στο καλό είναι, πάντως... Μου αρέσει ΤΟΣΟ πολύ.
Μεταξύ μας, όταν πρωτοείδα το video clip, γέλασα. Μετά άρχισε να μ'αρέσει, κι ολοένα και μου άρεσε περισσότερο. Αυτό το ξέσπασμα χορού της γκόμενας και αυτή η απλότητα-αδιαφορία των άλλων δύο, με κάνουν να μου αρέσει ολοένα και περισσότερο!
Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι από εσάς που θα το δείτε και θα το ακούσετε, θα πείτε πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο. Ε!Εντάξει. Δε με νοιάζει? :P It's such a wonderful life._

Excitement.

Επιτέλους!

Είμαι πλημμυρισμένη από αυτό το συναίσθημα αγωνίας, αγάπης, ενθουσιασμού, άγχους, χαράς και τόσων άλλων. Δε ξέρω πως ακριβώς θα μπορούσα να το εκφράσω πιο απλά.
Η σκέψη και μόνο με κάνει να πετάω!!!
Και αναρωτιέμαι... Πως γίνεται ένα τόσο μικρό πλασματάκι, που τώρα έρχεται στον κόσμο, να φέρνει χαρά σε τόσους ανθρώπους? Ένα ΤΟΣΟ ΔΑ πλασματάκι. Που τα χεράκια του δεν ξεπερνάνε σε μέγεθος ούτε το μικρό μου δάχτυλο... Τα ποδαράκια του είναι σαν από κούκλα, τόσο μικρά... Τα ματάκια του είναι λίγο πρησμένα, δημιουργώντας μικρά βουναλάκια για να συγκρατούνε τις μικρές λιμνούλες δακρύων. Τα μαλλάκια του, ένα απαλό χνούδι, που αν τα περάσεις από πάνω σου, θα σε κάνουν να γαργαληθείς και να ανατριχιάσεις. Και το κορμάκι του... Πφφφφ... Μια σταλιά. Και τόσο απαλό... Την έχω φανταστεί ήδη αυτή τη μικρή πριγκήπισσα.
Νομίζω θέλω να κλάψω. Δεν είμαι και σίγουρη. Ευτυχώς θα είναι από χαρά αυτή τη φορά.
Καλώς να μας έρθεις μικρό ανθρωπάκι. Σε περιμένουμε με τόοοοοοοοοοοοοοοοση αγωνία. Και σ'αγαπάμε ήδη._

Stuck part IV.

Κι ένας ουρανός γεμάτος αστέρια, να μου κάνει παρέα. Και το σκοτάδι να απλώνεται από πίσω. Κι ακόμα κι όταν τελειώνει, να το ακούω στο κεφάλι μου σε repeat. Ξανά και ξανά και ξανά.....

So many tears I've shed._

Explode and.. explore.

Δε μου τυχαίνει συχνά, αλλά όταν με πιάσει, μ'έπιασε.
Είναι από τις φορές που θέλω να τα παρατήσω όλα και όλους, να σηκωθώ να φύγω και να αφήσω πίσω μου κάθετι αρνητικό, αγχωτικό, κακό και στενάχωρο.
Θέλω να πετάξω το κινητό, να πάρω το αμάξι και να ξεκινήσω για το μέρος "αλλού". Δε ξέρω που θα βρίσκεται ακριβώς, ή μάλλον... κάτι φαντάζομαι. Θα'ναι κάθε λεπτό αλλού. Μακριά από όοοοοοοοοοοοολα αυτά που τριγυρνάνε στο μυαλό μου και με κατατρώνε μέσα μου.
Δε ξέρω αν εσάς σας φαίνεται παράξενη η σκέψη μου κι ειλικρινά δε με νοιάζει καν. Για μένα αυτή τη στιγμή φαντάζει ιδανική. Ένα μέρος κατάλευκο, γεμάτο θύμισες και αναμνήσεις... Γεμάτο μουσική, που τίποτα δεν θα ξεχωρίζει και θα χάνεσαι μέσα σε απέεεεεεεεεεεραντο λευκό φόντο... Και θα ηρεμεί το μυαλό σου από όλα. Και θα μειώνονται οι χτύποι της καρδιάς σου που τώρα τρέχουν σαν τρελοί. Και θα ηρεμείς. ΘΑ ΗΡΕΜΕΙΣ.
Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι θα'θελα να πρωταγωνιστώ στο "Eternal sunshine of the spotless mind". Ότι δε μου αρέσει, απλά να πηγαίνω και να το σβήνουν από το κεφάλι μου. Και να συνεχίζω ξέγνοιαστη. Πόσο τέλειο φαντάζει αυτή τη στιγμή. Πόσο τέλειο...........
Και πόσο μακρινό...___/\____/\___

Όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε όριο...

Ανήκω κι εγώ σε αυτούς που έχουν facebook. Σε αυτούς που τους παρακολουθεί η CIA, όπως λέει κι ο Σπύρος.
Εν γνώση μου το έχω και επίσης εν γνώση μου, ανέχομαι αυτά που "διαδραματίζονται" εκεί μέσα. Δε με ενοχλεί να βλέπουν οι άλλοι τις photo μου, δε με ενοχλεί να διαβάζουν τα status μου και τα διάφορα που ποστάρω. Δε με ενοχλεί να έχει 7.000.000 νέα στο newsfeed, δε με ενοχλούν τα πανηλίθια groups. Δε με ενοχλεί να με σχολιάζουν, άλλωστε δεν χρειάζονται το facebook για να το κάνουν. Δε με ενοχλεί τίποτα από όλα αυτά και τα άλλα τόσα.
Σήμερα όμως εξοργίστηκα. Εδώ και κανά μήνα, το facebook έγινε ο πληροφοριοδότης μου για γεγονότα που δυστυχώς πλέον τα μαθαίνεις από εκεί. Είχα μπει λοιπόν στο profile από μια φίλη, να ευχηθώ για τα γενέθλια της. Για να μη μακρυγορώ, συμπέρανα ότι η Χ. έχει "φύγει". Είναι εκεί, ψηλά. Αφού μου κόπηκαν 10 φορές τα πόδια και ακόμα αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω, από εκείνη τη μέρα μπαίνω σχεδόν κάθε μέρα στο profile της. Μακάβριο, το ξέρω, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω γιατί το κάνω. Ίσως επειδή δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω πολύ και προσπαθώ να τη μάθω μέσα από τα γραφόμενα άλλων.
Τελοσπάντων, δεν έχει σημασία... Αυτό που με έβγαλε από τα ρούχα μου, ήταν το "event" που πήρε το μάτι μου. ΈΧΕΤΕ ΞΕΦΥΓΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ???? ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΚΟΣΜΕ??? Διοργανώνεις event για τα 40ήμερα ενός ανθρώπου που έφυγε??? Είμαστε με τα καλά μας? Και άντε το κάνεις... Κοτσάρεις τη φωτογραφία του κηδειόσημου και επιβεβαιώνεις ότι είσαι ηλίθιος, προσκαλώντας στο event κι άλλα άτομα??? ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ? Και οι "καλεσμένοι" μπαίνουν και στη διαδικασία να απαντήσουν "might attend" ή "confirmed guests"??? ΟΤΙ ΝΑ'ΝΑΙ??
Τι να πω... Πραγματικά έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν είναι τρόπος αυτός για να τιμάς και να θυμάσαι έναν άνθρωπο που είναι μακριά. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Πότε θα το καταλάβετε ασυνείδητοι facebook addicts?
Sorry για το ξέσπασμα, αλλά ΕΛΕΟΣ. Μη τα ισοπεδώνουμε όλα.

Χριστινάκι, να'σαι καλά. Και να φωτίζεις τον ουρανό με το λαμπερό σου χαμόγελο. Γιατί σίγουρα μας βλέπεις και χαμογελάς.

Ν.