damned.

Αυτό το ΠΣ ήταν γεμάτο μοναξιά και βαρεμάρα. Και να που έφτασε η Κυριακή. Κι αυτή έτσι θα'ναι.
Όλα όσα είχα στο μυαλό μου, κατάφεραν να εξελιχθούν με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο.
Και ξενέρωσα... Πάρα πολύ. Πιο πολύ δε πάει όμως.
Μου τη σπάει να "ξεφεύγω" από το πρόγραμμά μου. Είτε το έχω στο μυαλό μου, είτε όντως υπάρχει. Με κάνει να φέρνω στο μυαλό μου πράγματα που προσπαθώ να ξεχάσω, να μην ασχολούμαι. Πράγματα που με βαραίνουν. Πράγματα που απλά δεν πρέπει να θυμάμαι.
Απ'την άλλη σκέφτομαι και πράγματα που θέλω τόσο πολύ, αλλά δεν τα έχω. Πάλι αρνητικό το αποτέλεσμα δηλαδή. Πως γίνεται πάντα να σκέφτεσαι έτσι όταν νιώθεις μοναξιά? Γιατί να μην ονειρεύεσαι ταξίδια, μουσικές, χαμόγελα?
Όπως και να'χει, νιώθω απίστευτη κούραση για να συνεχίσω να γράφω.

Αν συνεχίσω έτσι, θα τα λέμε συχνά.
Αν όχι, σημαίνει ότι περνάω καλύτερα.
Όλα είναι υπό δοκιμή.

Καληνύχτα.